در مطلب قبلی نوشته بودم که ….چشم ها را باید شست، جور دیگر باید دید…
از نخستین روزهای بازگشتم با جلساتی که با عده ای از خانم های نیکوکار گذاشتم تصمیم گرفتم که موجی از عشق و نوع دوستی به چنین انسانهای پاک و بی آلایشی را در این مؤسسه ایجاد کنم تا نگاه کنجکاو هر اهل دلی را به خود جلب کند. چرا که ما هم در ایران عزیزمان به واسطه فرهنگ و تمدن غنی که ریشه در اصالتمان دارد مردان و زنان دانشمند و پر کار و خدمتگذار فراوان داریم. بالاخره نفوذ و همراهی این افراد نیکوکار از یک طرف و پیگیری و تلاش اهالی خانه امیرالمؤمنین(ع) از طرف دیگر مؤثر واقع شد به طوری که توانستیم در جلسات مکرر و محافلی که با حضور شمار زیادی از زنان نیکوکار به همین منظور برگزار می شد گفته های خود را تکرار کرده و شرایط نابسامان ارتباط با این دختران را به سوی بهبودی سوق دهیم. ما در تشریح ناراحتی ها، ناکامی ها و بد بختی های این گونه انسان ها تا حد امکان توضیح می دادیم، بعضی ها فکر می کردند حرکت در کنار اینان و ارتباط نزدیک با اینان به شأن آنها خدشه وارد می کند.
شیوه ی زندگی آدمیان عبرت آموز است اما چگونگی راه و رسم زندگی برخی از انسانها درس های ماندگاری را می تواند به همراه داشته باشد که تفکر و تدبر در پیرامون آنها میتواند تلنگری باشد برای دیگران.
بگذریم…. تلاشهایمان نتیجه داد و در این مسیر با مردان و زنانی عاشق آشنا شدیم، عاشق انسان هایی از همه جا رانده و مانده. که توانستند محیطی پر از صفا و صمیمیت را ایجاد کنند و روح نشاط و شادی را در وجود این دختران خوب خدا به وجود آورند .
حال دیگر خیلی از چیزهایی که اینجا می بینیم رؤیا نیستند، خواب نیستند…. این مردان و زنان عاشق با گذشت چند سالی حسابی آسایشگاهی شده اند و با دختران مددجو مانند فرزندان خود رفتار می کنند ، مهربانی و احساس خوب خود را با این نازنینان تقسیم می کنند و با لبی خندان برای بازگشتی دیگر از اینجا می روند.
نگاهی به گوشه ای از انواع فعالیت های این انسان های فرهیخته شاید بتواند حس عاشقی را در شما نیز برانگیزاند:
