از دیگر رسم و آیین های شیرین در آسایشگاه در ماه مبارک رمضان برگزاری مراسم افطار است که خانواده بزرگ مؤسسه امیرالمؤمنین (ع) در روز شهادت امیر مومنان علی (ع) در فضایی روحانی و صمیمی همراه با مددجویان و خانواده هایشان گرد هم می آیند. این مراسم هر ساله در تالار یاس برگزار می شود.
با توجه به نزدیک شدن این شب روحانی بر آن شدم تا یادی از اولین سال های برپایی این مراسم کرده و برایتان تعریف کنم که کجا و چگونه این افطاری بر پا می شد؟
ماه رمضان سال ۱۳۸۵ بود که تصمیم گرفتیم اولین افطاری مشترکمان را در کنار پرسنل و مددجویان، همراه با خانوده هایشان تجربه کنیم. آن روز ها هنوز خبری از تالار پذیرایی یاس و آشپزخانه به این بزرگی حال حاضر نبود، به همین دلیل چند روز قبل با تلاش و همت تمامی کارکنان، همراه با هم تمامی میزها و صندلی ها را به سالن طبقه دوم آسایشگاه منتقل می کردیم و حتی داخل یکی از اتاق ها را که آن زمان خالی از مددجو بود فرش پهن می کردیم، گویی همگی به یک نوع خانه تکانی مشغول می شدیم انگار که عید نوروز آمده باشد.
شاید باورتان نشود با وجود سختی کار در یک چشم بر هم زدن همه کار ها رو به راه می شدند، چرا که همگی با روحیه ای عاشق و بخشنده با دلشان ، با میلشان و با عشقشان در این ضیافت روحانی شرکت می کردند.
یادم می آید تالار یاس هنوز در و پنجره ای نداشت حتی سفید کاری هم نشده بود، تصمیم گرفتیم داخل آن را میز و صندلی چیده و افطاری را آنجا بر پا کنیم، اما به دلیل شرایط اقلیمی و آب و هوایی سبزوار نیم ساعتی به اذان مانده بود، گرد و خاک عجیبی بلند شد و این ریز گرد ها ذره ذره جمع شدند تا این که بعد از چند دقیقه روی همه میز ها و صندلی ها و بشقاب ها و خوراکی ها (که البته با سلفون پوشانده شده بودند) …. و آنچه را که برای استفاده روی میز ها چیده شده بود غباری از خاک فرا گرفت.
در آن لحظات من و آقای بلوکی بسیار ناراحت شده و رنج می کشیدیم ومدام از مهمانها عذر خواهی می کردیم، اما با توجه به شور و شوقی که در ایمان راسخ اهالی این مؤسسه و خانوده هایشان وجود داشت، آن شب هم در زمره یکی از شیرین ترین و لذت بخش ترین مراسم های برگزار شده تا آن زمان قرار گرفت.
در اینجا همدلی ها و همراهی ها سبب ماندگاری و اوج لذت می شود.
اینجا رابطه ها عکس رابطه هاست
رفاقت ها رفاقت می آورند
و دوستی ها دوستی….
شاد باشید
