حلول بهار و سال نو غالبا با خوشی و خرمی زمین و زمان و مردمان همراه است و ما سعی می‏کنیم که مددجویان آسایشگاه را برای داشتن اوقاتی خوش و متفاوت به نزد خانواده‏های خود بفرستیم. خانواده‏های مددجویان بعضی خودشان نسبت به بردن عزیزانشان اقدام می‏کنند که از آن‏ها بسیار سپاسگزاریم و بعضی با خواهش ما و شاید علیرغم میل باطنی این کار را انجام می‏دهند. ولی در میان مددجویان کسانی هستند که خانواده مشخصی ندارند و باید حتی در این ایام در آسایشگاه بمانند و برای آن که آن‏ها غم تنهایی و غربت را احساس نکنند با کمک مردم خیر و خانواده همکاران و اعضاء محترم انجمن بانوان نیکوکار برنامه‏های متنوعی را فراهم می‏آوریم که می‏توانید آن ها را در بخش روزانه همین سایت ببینید.

اما نکته ای که شدیدا ما را رنج می دهد آن است که بعضی از مددجویان ما که اتفاقا بهره هوشی آن ها هم نسبت به بقیه بالاتر است و از خانواده های به ظاهر بهتری هم برخوردارند در این زیباترین وقت سال در آسایشگاه و به دور از خانواده‏های خود مهمان ما هستند، و هر چه ما به خانواده هایشان اصرار می کنیم که این نعمت بزرگ را از عزیزانتان دریغ نکنید، اما با عدم مراجعه‏ی خانواده ها مددجویان لحظات سختی را در آسایشگاه و در غیبت دوستانشان می گذرانند و همه‏ی برنامه‏ هایی که ما برایشان فراهم آورده‏ایم نمی‏تواند باعث ایجاد روحیه‏ای مناسب برای آن‏ها گردد. چه خوبست که اولا خانواده‏های این قبیل مددجویان در سال‏های آینده این روزهای خوش را کنار فرزندانشان بگذرانند و ثانیا خانواده‏هایی که اهل کار خیر هستند و اصول انسان‏دوستانه را با اتکا به آموزه‏های ملی و دینی خود رعایت می‏کنند با جای دادن آن‏ها در کنار خودشان حتی برای ساعاتی اندک شادی را برای آن‏ها فراهم آورده تا کمتر کمبود محبت‏‎های خانواده های اصلی خود را احساس نمایند.