حلول بهار و سال نو غالبا با خوشی و خرمی زمین و زمان و مردمان همراه است و ما سعی میکنیم که مددجویان آسایشگاه را برای داشتن اوقاتی خوش و متفاوت به نزد خانوادههای خود بفرستیم. خانوادههای مددجویان بعضی خودشان نسبت به بردن عزیزانشان اقدام میکنند که از آنها بسیار سپاسگزاریم و بعضی با خواهش ما و شاید علیرغم میل باطنی این کار را انجام میدهند. ولی در میان مددجویان کسانی هستند که خانواده مشخصی ندارند و باید حتی در این ایام در آسایشگاه بمانند و برای آن که آنها غم تنهایی و غربت را احساس نکنند با کمک مردم خیر و خانواده همکاران و اعضاء محترم انجمن بانوان نیکوکار برنامههای متنوعی را فراهم میآوریم که میتوانید آن ها را در بخش روزانه همین سایت ببینید.
اما نکته ای که شدیدا ما را رنج می دهد آن است که بعضی از مددجویان ما که اتفاقا بهره هوشی آن ها هم نسبت به بقیه بالاتر است و از خانواده های به ظاهر بهتری هم برخوردارند در این زیباترین وقت سال در آسایشگاه و به دور از خانوادههای خود مهمان ما هستند، و هر چه ما به خانواده هایشان اصرار می کنیم که این نعمت بزرگ را از عزیزانتان دریغ نکنید، اما با عدم مراجعهی خانواده ها مددجویان لحظات سختی را در آسایشگاه و در غیبت دوستانشان می گذرانند و همهی برنامه هایی که ما برایشان فراهم آوردهایم نمیتواند باعث ایجاد روحیهای مناسب برای آنها گردد. چه خوبست که اولا خانوادههای این قبیل مددجویان در سالهای آینده این روزهای خوش را کنار فرزندانشان بگذرانند و ثانیا خانوادههایی که اهل کار خیر هستند و اصول انساندوستانه را با اتکا به آموزههای ملی و دینی خود رعایت میکنند با جای دادن آنها در کنار خودشان حتی برای ساعاتی اندک شادی را برای آنها فراهم آورده تا کمتر کمبود محبتهای خانواده های اصلی خود را احساس نمایند.