در تقویم، روز ۱۲ آذر، که مصادف است با روز جهانی معلولین لااقل این خوبی را دارد که یک بار هم که شده بعضی از مردم و مسئولین را به یاد این عزیزان و مشکلات آنان می اندازد. یک بار هم که شده مردم به پاس زحماتی که بعضی مؤسسات برای جامعه ی معلولین کشور کشیده اند از آن ها بازدید به عمل آورند، یک بار هم که شده برای لحظاتی این واقعیت تلخ را در پیش چشم خود مجسم می بینند که چه سختی هایی را باید معلولین و خانواده های آن ها تحمل نمایند، و یک بار هم که شده دست نیایش و شکر سلامت به سوی خدای بزرگ بلند می کنند که «بزرگا ممنون که نعمت سلامتی را به ما عطا نموده ای، خدایا تو بزرگواری، به معلولین سلامتی و صبر بر سختی هایی را که میکشند عطا فرما».
اما این تنها وظیفه ما در قبال این عزیزان نیست. باید هر کس به فراخور حال خود در این باره احساس مسئولیت کند. باید هرکس آنچه از دستش بر می آید برای تسکین و آرامش معلولان جامعه انجام دهد. باید تلاش های دسته جمعی برای رفع اساسی مشکلات آن ها از سوی دولتمردان و مردم انجام پذیرد.
آنچه مرا به نوشتن مطالب فوق وادار ساخت سرنوشت خانه باران است که هنوز مظلومانه مراحل ساخت را طی می کند و منتظر آن است که باران رحمت الهی از طریق دست های شما مردم خیر و نیکوکار بر سرش ببارد. شمایی که در طول سال ها و خصوصا در سال های اخیر با نیکوکاری و رسیدگی به محرومان و معلولان جامعه ثابت کرده اید که این جا ایران است و در ایران «پندارنیک وگفتار نیک و کردار نیک» سرلوحه کنش های یک ایرانی اصیل و نیکو خصال است.