با سلام، همراهان، نیکوکاران، بانیان بزرگوار و همکاران محترم سیزدهمین سال تاسیس این موسسه را در حالی جشن می گیریم که به لطف خدا و با همدلی و همکاری شما عزیزان روی سفید مددجویان و دختران عزیزمان هستیم. روی سخنم با شماست، شما که از راه‏های دور و نزدیک در داخل و خارج از کشور، همراه و همدل، صاحبان اصلی این خانه و خانواده‏اید و در مشکلات و شادی‏های آن شریک بوده و در تک‏تک لحظات تلخ و شیرین این همه سال، حضور موثر داشته‏اید و نهال نازک تردی را که سیزده سال پیش با هم کاشتیم به همت بهار وجودتان امروز پر شکوفه است و عطر دل‏انگیزش نوید میوه‏های شیرینی را در آینده‏ی نزدیک می‏دهد.

همکاران گرانقدرم که شب و روز در این سرای پر امید، از جان و دل مایه گذاشته و وجودتان گرما بخش این محفل دلدادگیست، آرام‏بخش دلتنگی‏های کودکانه است، که بهانه مادر را می‏گیرند و هیچ چیز جز محبت واقعی جای خالیش را پر نمی‏سازد و شما بی‏دریغ آن را برای مددجویان مرتفع می سازید.

 با همه‏ی شما عزیزان سخن می گویم که مانند حلقه‏های به هم پیوسته‏اید که در کنار هم هر روز پیوسته‏تر و ناگسستنی‏تر ظاهر می‏شوید تا آنچه را که روز ایجاد این موسسه چشم انداز دور می‏نمود محقق ساخته و پله به پله و قدم به قدم به قله‏ی بلند خواستن‏ها و توانستن‏ها برسیم.

اداره‏ی آسایشگاه کاری نیست که از شخصی واحد برآید، فعالیتی است تیمی و همگانی که کوچک و بزرگ، پیر و جوان، سالهاست دست به دست هم داده و با ایمان و امید و ایثار، آن را انجام می‏دهند. این آسایشگاه پشتوانه‏ی سیزده ساله‏ی مردمی را دارد که صداقت و امانت آن را باور دارند و این گنجینه‏ی پر گهر بدست نیامده مگر با عشق، همدلی و ایستادگی و البته لطف خدای مهربان.

اصل کار ما بر باور مردمانی استوار است که جز خدمت و نیکوکاری در این سرای فانی اندیشه‏ی دیگری نداشته و ندارند، بر این اساس بی آنکه ما سر در پی یار نیکوکار داشته باشیم، یاران و مهربانان خود قدم پیش گذاشته و کم و بیشِ نیازهای آسایشگاه را تامین کرده اند.

 آنچه ما را بیش از همه در رسیدن به اهدافمان یاری نموده الطاف خداوندی بوده است. وقتی راه رفته را مرور می‏کنیم لحظه ای را به یاد نمی‏آوریم که لطف باری تعالی را موثر و قوی حس نکرده باشیم، چه وقتی که شادِ شادیم و چه زمانی که دلتنگ و پریشان.

عزیزان؛ در سالی که گذشت سعی کرده‏ایم مثل سنوات قبل امور مربوط به مددجویان چه از لحاظ نگهداری و توانبخشی و امور رفاهی و فعالیت‏های فوق برنامه و چه امور پزشکی و بهداشتی آن ها از پیشرفت چشمگیری برخوردار باشد. اینجا همیشه تأکید بر این نکته بوده که آسایشگاه مکانی است که دختران معصومی که به آن پناه آورده اند به نحوی زندگی کنند که من و شما فرزندان دلبند خود را در آن شرایط نگهداری می‏کنیم. هرآنچه برای زندگی فرزندان خود شایسته می‏بینیم برای این عزیزان هم فراهم آورده‏ایم. بعضی از آن‏ها با کوله‏ای بر دوش و لباس فرم یک نواخت هر روز صبح برای آموزش به مدرسه‏ای بیرون از آسایشگاه می‏روند. برخی از آنها هم در کلاس‏های آموزشی گلیم بافی، سرمه دوزی، عروسک سازی، نقاشی و غیره در داخل آسایشگاه شرکت می‏کنند، برنامه‏ی ورزش صبحگاهی برای همه اجرا می‏شود، عده‏ای از مددجویان ناتوان مرکز هم به کار خمیر بازی-لگو و نقاشی و نوشتن آب و بابایی که همیشه در همین حد باقی می‏ماند مشغول می‏گردند. عده‏ای با شرکت در کارهای روزمره آسایشگاه و همکاری با مددیاران سهم خود را در امور جاری آسایشگاه ایفا می‏نمایند.

بر این اساس این مؤسسه همواره سعی داشته شیوه‏های زندگی سالم و روش‏های نگهداری و ارتقا سلامت مددجویان را به صورت جامع و یکپارچه ارائه دهد. تا علاوه بر سلامت جسمی به سلامت روحی و روانی و سلامت معنوی انسان‏های حاضر در آن نیز توجه شود.

نقش شما خیرین و نیکوکاران در اجرای این برنامه ها آن چنان است که نمی توان به سادگی از آن گذشت. کمک های مادی و معنوی بزرگ و کوچک شما راه رسیدن به اهداف ما را آسان تر نموده است. چه خانواده ای که کمک های مالی آنها راه اندازی واحد دندانپزشکی را میسر ساخته، چه آن یاری که هر ساله هزینه بردن مددجویان و همراهانشان را به مشهد مقدس تقبل نموده و یا آنهایی که ماهانه و یا سالیانه با ما همراه می‏شوند و خاصه کمک‏های مالی کوچکی که توسط درد آشنایانی انجام می‏شود که خود شاید از همه کس به آن کمک ها محتاج ترند. به قول کوروش بزرگ دست‏هایی که کمک می‏کنند، مقدس ترند تا لب‏هایی که فقط دعا می‏کنند.

وگر چه مشکلات مادی بسیار بغرنج است ولی عده ای از عزیزان با اجرای برنامه‏های هنری، حضور در آسایشگاه و کارهای ریز و درشت نیکویی را به ارمغان می آورند و همه ی اینها باعث شده زمانی که شما وارد آسایشگاه می‏شوید به چهره های خندانی مواجه می شوید که بوی زندگی می دهد و به جای بغض و کین و دلتنگی از چهره هایشان عاطفه و مهر و عشق می تراود. آنها قدر شناس‏ترین و مهربان‏ترین مخلوقات خدایند که به کوچکترین محبتی واکنش نشان می‏دهند.

عزیزان من!

آدم‏های روزگاران کهن در این مرز و بوم بر این باور قوی بوده‏اند که باید در زندگی پندار نیک، گفتار نیک و کردار نیک ساری و جاری باشد و دلی را نیازرده  بل غم و اندوه آن را بزدایند. این هنر دیر باز ایرانی سرمایه انسان بودن و هویت همه‏ی ماست که سخت باور داشته و آن را پاس می‏داریم و می‏دانیم و ایمان داریم تنها با صورتی انسانی، انسانیت تحقق نمی‏یابد، کمترین و ساده‏ترین آن در گرو خدمت به هم‌نوع است، گرفتن دست کسانی که هیچ دستگیری جز خدا ندارند، بیایید انسان باشیم و با دستگیری از آنان نقش خدایی بازی کنیم.

هر که با پاکدلان صبح و مسائی دارد
دلش از پرتو اسرار صفایی دارد
زهد با نیت پاک است، نه با جامه‌ی پاک
ای بس آلوده، که پاکیزه ردائی دارد
شمع خندید بهر بزم، از آن معنی سوخت
خنده، بیچاره ندانست که جائی دارد
هیزم سوخته، شمع ره و منزل نشود
باید افروخت چراغی، که ضیائی دارد
صرف باطل نکند عمر گرامی، پروین
آنکه چون پیر خرد، راهنمائی دارد